ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Φοβάμαι τον ήλιο σου να κοιτάξω ξανά.
Μια φορά - ήταν αρκετή.
Ήταν ικανή για να ζήσω τα πάντα,
να νιώσω ότι είχα μέσα μου,
να αφήσω τα λάθη
και να πιάσω στα ίσια την αλήθεια μου.
Να αγγίξω εμένα, πλάι σε σένα.
Μα το πράσινο χορτάρι του παραδείσου
ξεριζώθηκε από χέρι αγαπημένο.
Και εκεί πεσμένη, κάτω από τον ήλιο σου
προσπάθειες κάνω για να μην νιώσω την ζεστασιά σου.
Να μην σε αφήσω να με φωτίσεις ξανά με αυτό το χρυσαφένιο σου φως.
Να μην κοιτάξω τα υγρά σου μάτια που άλλοτε με έντυναν με τούλια της αγάπης σου
μεγάλα και λευκά.
Και τώρα
πιο μόνη με άφησε το όχι σου από ότι με βρήκε
πιο κόκκινη η καρδιά
πιο ριμαγμένη η ψυχή.
Ίσως αν έγνεφες στο γαλάζιο του ουρανού μου
ο ήλιος σου δεν θα έδυε ποτέ.

ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ !!!

Δεν μπορώ να καταλάβω
πως μερικοί άνθρωποι αντέχουν και προσπερνούν
τα θέλω τους, τις επιθυμίες τους!
Ποια φωνή ακούν μέσα τους τελικά και δειλιάζουν!
Τη φωνή της λογικής,
που τους αποτρέπει από μια λάθος επιλογή
ή τη φωνή της καρδιάς,
που δεν θα άντεχε μια τέτοια κατάσταση?
Μήπως αν σκεφτείς πάρα πολύ κάτι που επιθυμείς,
αυτό τελικά καταλήγει λάθος και ίσως ανώφελο?
Να είσαι παρορμητικός
και να λειτουργείς άμεσα,
ή να αφήσεις το χρόνο να σου υποδείξει τι πραγματικά θέλεις?

Δεν λέω ότι αυτό που θέλεις
πρέπει απαραίτητα να είναι και το σωστό για σένα.

Ίσως να μην υπάρχει τίποτα περίπλοκο
και όλες οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε
να είναι το ίδιο απλές. Βασιζόμενοι στα θέλω και την επιθυμία της στιγμής.
Γιατί κι αν αφήσεις τον χρόνο να περάσει
και πάλι μία θα είναι η στιγμή που θα καθορίσει την τελική σου απόφαση.
Εκείνη η στιγμή που θα κληθείς ξανά να την πάρεις.
Και ποιος σου λέει οτι εκείνη τη δεδομένη στιγμή θα κάνεις τη σωστή επιλογή?

Γιατί πολύ απλά όταν θέλεις κάτι, αυτό κάνεις.
Δεν ταλαντεύευσαι δεξιά κ αριστερά για να καταλήξεις κάπου.
Όταν θέλεις κάτι - το ξέρεις
και δεν περιμένεις ούτε να σου το πούν οι άλλοι
ούτε να το ξεκατινιάσεις στη σκέψη και την ανάλυση.
Απλά το ξέρεις...

Μέχρι πότε να περιμένω?

Πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές
να προσαρμώσεις αυτό που θέλεις
σε αυτό που έχεις!
Και αυτό, γιατί πολλά πράγματα
θέλουν το χρόνο τους για να γίνουν..

Αλλά πιο είναι το χρονικό περιθώριο
που βάζεις κάθε φορά ?

Να Μείνω ή να Φύγω?

Ποτέ μια αγάπη δεν είναι δύσκολη.
Δεν μπορεί
Η ζωή μας ίσως είναι δύσκολη τις περισσότερες φορές.
Η αγάπη όμως
σε ξεκουράζει από όλο αυτό τον χαμό της καθημερινότητας.
Σου δίνει κίνητρο και ώθηση να ζεις και να κάνεις πράγματα
που η ζωή με τις ανατροπές της, σε κρατάει πίσω και σου κόβει τα φτερά.

Ίσως μπερδεύεσαι ανάμεσα στις επιλογές σου
και η αγάπη που νιώθεις είναι απλώς μια ακόμα υπόθεση ''τι κάνω εγώ με αυτόν τον άνθρωπο?'' , ''Είναι αρκετός για μένα?'', ''Είμαι αρκετή για αυτόν?''. Και να το σκεφτείς μόνος σου, δίχως να το μοιραστείς με κανέναν, το παιχνίδι έχει χαθεί.
Αν φτάσεις σε αυτή την ερώτηση και συνεχίσεις , θα συμβιβαστείς.