PLAY THE GAME

Νέα από την Αγγελοχώρα ακούω...για μια αλυσίδα που αν σπάσει δεν ξέρω κι εγώ τι μας περιμένει! Τι να κάνω κι εγώ συνεχίζω το παιχνίδι, γράφοντας πέντε τσαχπινιές για την Ioanna.
Μετά από κάποια λεπτά εσωτερικής ανίχνευσης μπορώ να πω ότι:

0. Πέντε τσαχπινιές είναι πολύ λίγες...

1. Θα ήθελα πολύ να ζούσα σε ένα ήσυχο σπίτι δίπλα στη θάλασσα και να αγναντεύω τη γαλήνη ή τον θυμό της, τις ώρες που με πιάνει εκείνη η θλίψη. Να της μιλάω και να χαϊδεύει τον καημό μου. Είναι απίστευτο το συναίσθημα που μου προκαλεί η θέα της όταν σκοτεινιάζω…

2. Χαίρομαι και είμαι ευτυχισμένη όταν χαμογελούν οι άνθρωποι που αγαπώ. Μου αρέσει ακόμη περισσότερο όταν κάποιες φορές είμαι εγώ η αφορμή για αυτό…


3. Από μικρή θυμάμαι είχα μια δυσκολία στο να εκφράζω τα συναισθήματά μου σε φίλους, γονείς, σχέσεις και γενικά σε όποιον σήμαινε κάτι ιδιαίτερο για μένα. Προσπάθησα και συνεχίζω ακόμα να είμαι όσο γίνεται (και μπορώ φυσικά) περισσότερο γενναιόδωρη στον τομέα : εκφράζω την αγάπη-εκτίμησή μου σε σένα που το αξίζεις! Εδώ πρέπει να πω όμως ότι η αγάπη μου εκφράζεται με τρόπο χειροπιαστό και πέρα για πέρα αληθινό. Μπορεί να μην ξεστομίζω μεγάλες και σπουδαίες κουβέντες (παρατηρείται αδυναμία στο λεκτικό κομμάτι), αλλά αν το αξίζεις είμαι βράχος στις τρικυμίες και πυξίδα στη ζάλη σου. Λιονταράκι με τα όλα του!

4. Και ίσως για τον παραπάνω λόγο (λέω ίσως) να αγαπώ πολύ την μουσική. Μπορώ να χάνομαι στις μουσικές που εκφράζουν την ψυχή μου! Μπορώ να κάνω οτιδήποτε ακούγοντας κομμάτια και μελωδίες που μου μιλάνε και πολλές φορές με ταξιδεύουν. Και μετανιώνω που δεν επιδίωξα σοβαρά να κάνω μαθήματα σε κάποιο από δυο-τρία μουσικά όργανα που γουστάρω…

5. Λατρεύω τη σοκολάτα και το sex. Τα απολαμβάνω απίστευτα και φυσικά δεν θέλω να τα στερούμαι. Τη σοκολάτα σίγουρα την έχω όποτε θέλω...

Σειρά μου τώρα να προτίνω πέντε τυχερά blogoσφεράκια που με τιμή θα συνεχίσουν το παιχνίδι... (ίσως και να το έχουν κάνει ήδη)

1> Παιδίσκη η πριγκιποπούλα

2>Φοινικάκος ο πιο γλυκός

3>Angelaki

4>Ιάσωνας

5>George ala blackred

Δυο Ξένοι

Γιατί κρυφογυρίζεις στα όνειρα μας;
Τι ψάχνεις και τι ελπίζεις να βρεις!
Αυτά τα όνειρα, εσύ, τα στοίχειωσες.
Τα πλήγωσες και συνέχισες.
Εγώ τα λάτρεψα και τα κράτησα.
Δεν τα άγγιξα
Γιατί κρυφοκοιτάς τη σκέψη μου;
Τι πιστεύεις ότι σου ανήκει!
Αυτή τη σκέψη, εσύ, την σκότωσες.
Την φύτρωσες και την ξερίζωσες.
Εγώ την πίστεψα και την πρόσεχα.
Δεν την πρόδωσα.
Τι αναζητάς που μπορώ να σου δώσω;
Ότι σου έδωσα δεν το πήρα πίσω.
Σου το χάρισα και έφυγες.

...Never again

Ψέμα ή αλήθεια - Βροχή ή ψιχάλα

Δεν έχει νόημα

Σκέψεις στεγνές, μισές, δειλές

Πόνος στα μάτια η μορφή που σιγοπαίζει

Τραγουδά ψιθυριστά το αύριο που έμεινε στο χτες

Σχεδόν βλέπει τις αλμυρές μορφές

που έμειναν εκεί

Μυαλό κολλημένο στα λόγια

λόγια πληγωμένα με αίμα, έπαιρναν υπόσταση και ζούσαν εκεί

Αδιάβροχη η μοίρα από τα χίλια αδιάβροχα "θέλω"

Ζωή βροχερή κρατάς τις λύπες μου εδώ

για ζωντανές μνήμες μου δεν σώθηκαν ποτέ,

πνίγηκαν στις θάλασσες που ελευθέρωσα για να ζήσω

μια αγάπη που δεν θριάμβευσε παρά μόνο στην καρδιά μου.

Την κράτησες κάτω από την στάθμη

δίχως πνοή

Με πούλησες, δεν άντεξες τη διάφανη τρυφερότητα

Σκότωσες την ψυχή μου, ένα μικρό παιδί και έφυγες.

Ένα ψέμα τελικά ότι κουβαλάς μέσα σου

Δεν υπάρχεις, είσαι φάντασμα του εαυτού σου.

Παριστάνοντας τον ζωντανό περιφέρεις το νεκρό σου κορμί

και τη πεθαμένη σου ψυχή στην απέραντη μοναξιά σου.

Ίσως έζησες κάποτε

Όμως δεν ζεις πια

Κι εγώ μόνη, αφήνω πίσω τη στοιχειμένη σου απουσία,

αρνούμαι την κάλπικη ανθρώπινη όψη σου

και σπέρνω τον φόβο μου να ανθίσει ελπίδα