Φύσηξε ο άνεμος και μου έφερε ένα φτερό, 5 λέξεις και μία ιστορία για σένα Φτερό στον άνεμο

Μερικές φορές νιώθω πως θα είσαι εκεί για μένα. Πως δεν θα με διαγράψεις από τη ζωή σου, όπως λέω τα βράδια στον εαυτό μου για να τον τιμωρήσω που σε ερωτεύτηκε. Γιατί σου υποτάχθηκε. Το ήξερε και το έκανε. Δεν νοιάστηκε για τίποτα. Έτσι κάνει. Αλλά τώρα που μόνη ξαγρυπνώ, σε ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά και λιώνω. Σου ψιθυρίζω το τραγούδι που μου έλεγες δυνατά στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στη θάλασσα. Και τότε, έρχεσαι εσύ… όμορφος, όπως πάντα, με βλέμμα νικητή και με παρασύρεις στα μέρη τα δικά σου. Εκεί που κάποτε ταξιδεύαμε μαζί και ζούσαμε τις στιγμές μας σαν μοναδικές. Σαν να ξέραμε πως αυτές οι στιγμές ήταν όντως μοναδικές. Θα έμεναν εκεί, ενώ εμείς θα διαλέγαμε το λάθος. Δεν το ελέγχω πια όπως παλιά. Περνάς από τα μάτια μου δίχως να το θέλω, σε κόκκινο φόντο πάντα με μάτια καρφωμένα στα δικά μου. Πάντα αυτό έκανες. Συνέχεια. Και έλεγες πως το έκλεβες από μένα. Με κοιτούσες και δεν ένιωθα. Πάγωνα και έτρεχα στην αγκαλιά σου με το νου. Σε κοιτούσα από κοντά, σε μύριζα και σε φιλούσα σαν να ήταν η πρώτη φορά. Αυτό ήθελες. Δεν το ζητούσες. Το απαιτούσες με τον τρόπο σου. Κι εγώ σε ήθελα. Τίποτα δεν ήταν λάθος. Εσένα ήθελα, να με αγκαλιάζεις και να χάνομαι. Δεν με ένοιαζε τίποτα, αφού με είχες κοντά σου. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο. Κι ενώ σε χάιδευα , εσύ γυρνούσες και χαμογελούσες ήρεμος πια. Σαν αυτό που γύρευες είχες βρει. Σαν αυτό που ζητούσες ήμουνα εγώ. Εκεί στην αγκαλιά σου.
Και όταν τα μάτια μου κλείνω, εσύ χάνεσαι. Δεν υπάρχεις πια. Ούτε στα όνειρά μου έρχεσαι. Και εκεί που έχω πειστεί πλέον πως ούτε τη φωνή σου θα ακούσω ξανά, σε βλέπω στο παράθυρο της ζωής μου να έρχεσαι και μου γνέφεις με το πιο ζεστό χαμόγελο. Τι μπορεί να σημαίνει ένα νεύμα! Πόσα μπορεί να πει! Όλα όσα δεν μπόρεσες εσύ με τα γλυκά σου χείλη? Δεν είναι αρκετό. Τα θέλω όλα. Τι θα πει λίγο? Ή όλα ή τίποτα. Μαζί ή καθόλου. Κι όταν περνάω δύσκολα, μου είναι αβάσταχτο να σε διώχνω. Γιατί πάλι τα θέλω όλα. Και τότε που τίποτε άλλο δεν μπορεί να γαληνέψει την ψυχή μου και να ζεστάνει το κορμί μου, εγώ τα θέλω όλα μαζί σου. Έχω ξεχάσει να με νοιάζεσαι και να νιώθω ότι είναι αληθινό. Στα αλήθεια. Μου φαντάζει όλο αυτό ένα ψέμα.
Πάλι τα ίδια. Πάλι να σε βγάλω από μέσα μου προσπαθώ. Ένα ποδήλατο που τρέχει δίχως οδηγό, που φεύγει με φόρα, δυνατά και όλοι το ξέρουν πως κάποια στιγμή θα πέσει και θα σπάσει. Αυτό προσπαθώ να δω.
Πάλι τα ίδια σου λέω. Πάλι είσαι μακριά μου και δεν το αντέχω. Κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες. Ευτυχώς έχω κι εσένα ουρανέ μου που με ακούς… πάντα!

Μεγάλη μου τιμή λοιπόν >Ονειρογητευτή!

Εκτός από κάποιες Ελληνικές Ταινίες που λατρεύω να βλέπω και να ξαναβλέπω, θα προσπαθήσω να αποπροσανατολίσω τη σκέψη μου και να θυμηθώ 5 Ταινίες που ξεχώρισα…

The Godfather (1-2-3) : Η ταινία αυτή με καθήλωσε πραγματικά και συγκεκριμένα η ερμηνεία του Πατσίνο, που με έπεισε ότι είναι γεννημένος Νονός και δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω σε άλλες ταινίες του. (Φυσικά κ υπερβάλλω)

Ameli : Την είδα πριν από αρκετά χρόνια, αλλά την θυμάμαι σαν μία από τις αγαπημένες μου, γιατί ο τρόπος που σκεφτόταν και ζούσε η Ameli εκτός που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, αποδόθηκε με παραμυθένιο τρόπο, τον οποίο αποζητώ …

Μοιραίο Πάθος : Μπορεί να σοκαρίστηκα λιγάκι στην αρχή (μονάχα στην αρχή) όμως αυτό το πάθος που φαινόταν ότι δεν είχε λύτρωση ΔΕΝ μπορώ να το ξεχάσω. Είναι ζωή και θάνατος μαζί (Είναι να μη σου τύχει…)

Kill Bill (1-2) : Η μουσική, τα ηχητικά εφέ και γενικά το κόψιμο και το δέσιμο της ταινίας , δεν ξέρω >Ονειρογητευτή, αλλά εμένα πολύ μου άρεσαν. Και τι! Τότε άρχισε να εκτιμώ και την Ούμα Θέρμαν

The Braveheart : Εκτός που ο Μελ είναι από τους αγαπημένους μου, στην ταινία αυτή η αγάπη και η ‘ιδέα’ συνυπήρχαν ενώ απουσίαζαν. Με συγκίνησε και με πόρωσε.

Δεν μπορείς να πεις… καμία σχέση η μία με την άλλη!

Με αγάπη!

Αστεράκι μου λαμπρό...

Ένα μικρό αστέρι κάθε βράδυ μου θυμίζει τα μυστικά που λέγαμε εγώ κι εσύ κάτω από τη θέα του δικού μας ουρανού.
Αυτό το αστέρι περιμένει καρτερικά , κάθε αύριο που έρχεται, να πέσει η μέρα και να βγει η νύχτα η μαύρη, για να με πιάσει από το χέρι, να με βγάλει στη βεράντα και να μου δείξει τον μισό μου πια ουρανό.
Έτσι κι εγώ το ακολουθώ και βλέπω όσα η νύχτα μου φανερώνει για δικά της.
Οι στιγμές μας περνάνε σαν ταινία, δίχως αρχή-μέση και τέλος, μπροστά από τα μάτια μου, με φόντο βαθύ μπλε και κάποια διάσπαρτα αστέρια που λαμπιρίζουν πάνω στο φιλμ της κοινής μας ζωής.
Θέλω να σταματήσω για να χαθώ στη μαγεία του ουρανού, να απολαύσω την άβυσσο που κάθεται εκεί πάνω, μα δεν με αφήνει το μικρό αστέρι.
Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου
Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, με πληγώνουν όλα αυτά που έχουν φύγει μαζί σου
Με θλίβει η κάθε ημέρα που ξεκινά και γνωρίζω καλά πως δεν θα με ξεδιψάσεις ποτέ ξανά. Όσα ζήσαμε φορτωμένα σε καράβι που φεύγει μπρος στα μάτια μου. Και όπως λέει ένα αγαπημένο μου τραγούδι:

Σ’ ένα ταξίδι στα παλιά
ήσουν αγέρι στα πανιά και γλάρος στα κατάρτια
Κι όπως γλιστρούσα στα νερά
έβλεπα μπρος μου καθαρά τα δυο υγρά σου μάτια

Πως με πονούν τα δειλινά
που κρύβουν αναμνήσεις
Όταν μου λεν ψιθυριστά πως πια δεν θα γυρίσεις

Έσταζε η σκέψη μου καημό
κι έναν παράφορο θυμό που με έκανε συντρίμμια
Φτερούγιζαν οι ενοχές
σειρήνες γύρω μου απ’ το χτες και μου ‘παιζαν τραγούδια

Πως με πονούν τα δειλινά
που κρύβουν αναμνήσεις
Όταν μου λεν ψιθυριστά πως πια δεν θα γυρίσεις

Δημήτρης Μητροπάνος -Δεν πάει άλλο- “Του έρωτα και της φυγής”

Ίσως το κρύο, τα βράδια που περνούν, να με κρατήσει μέσα. Γιατί νοιώθω βαθειά στην ψυχή μου πως η ευτυχία που τόσο αναζητώ είναι οι μικρές στιγμές που ζούμε συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα, σε ξεχωριστούς κόσμους και διαστάσεις

Αυτό το αστέρι ξέβγαλε την πίκρα μου και την χάραξε στον ουρανό, σαν ξαστεριά η θλίψη μου μετρά τα όχι σου, αμέτρητα και φωτεινά, σαν πρέπει ακλόνητα στην γλυκιά χροιά της τρυφερότητάς μου.
Σου γνέφω την αγάπη μου κι ας μην ακούς την αντοχή μου.
Αχ πόσο θα ‘θελα το γινάτι σου να μην έφτανε σε μένα
Όμως φύγε κι ας κοιτάμε τα ίδια όνειρα
Σκούπισε το δάκρυ μου και ξεκίνα για όπου σε βολεύει
Δεν λογαριάζω μεγάλα λόγια και πρωτόγνωρα αισθήματα
Αν δεν είσαι για εδώ, δεν με νοιάζει όπου κι αν πας