Σώσε με, αν μπορείς!

Ίσως μαζί σου να νόμιζα πως θα ξεκινήσω μια ιστορία μακρινή,
δίχως πρώιμο τέλος, ανεξήγητες στιγμές και κουβέντες χωρισμού.
Όμως να'μαστε που χώρια πια, μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό μονάχα
που άλλωτε αγκαλιασμένοι χαζεύαμε ονοματίζοντας τα αστέρια.
Σαν να ήταν δικά μας!
Τι να θυμάσαι άραγε από εκείνο το κορίτσι?
Μικρή με έλεγες, θυμάσαι?
Κι εγώ έλιωνα στα μαύρα σου μάτια.
Κολλημένη στην αγκαλιά σου
άκουγα την καρδιά σου να τραγουδά μόνο για μένα.
Δεν ήξερα πως ήταν λιγοστά τα τραγούδια σου αυτά.
Δεν ξέρω που να σε ψάξω μέσα μου.
Σαν εκείνον που μου σύστησε νέες πτυχιές της ζωής, πιο γρήγορες και πιο ζωηρές.Που μου δίδαξε τον έρωτα με όλες τις αισθήσεις του, σαν να μην είχα γνωρίσει ποτέ άλλον κανένα?
Ή σαν εκείνο που με άφησε μόνη να κοιτώ τον απέραντο ουρανό μας?

Σε θυμάμαι κάθε μέρα.
Σε αναζητάω σε ότι ζήσαμε,είπαμε ή θέλαμε να κάνουμε.
Όμως δεν σου τηλεφωνώ.
Κι ας διψώ για να σε ακούσω.
Εσύ έφυγες κι εγώ έμεινα.
Δεν θέλω να προκαλέσω τίποτα αν δεν είναι να γυρίσεις κοντά μου.
Μου τηλεφωνείς κάνοντας παράπονα ότι σε ξέχασα
και προσπαθείς να με προκαλέσεις σε παλιές συζητήσεις.
Αλλά δεν έχω τη δύναμη να ακούσω ξανά γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.
Ξεχειλίζω από ευτυχία όταν τηλεφωνείς.
Δεν θέλω να κλείσουμε ποτέ!
Όμως είναι ένα ακουστικό κι εσύ μακριά μου.
Κι αν γυρίσεις? Όλα θα είναι όπως πριν? Καλύτερα ή Χειρότερα?
Θα μπορέσεις να απαλύνεις τον πόνο μου και να με κεράσεις την ευτυχία που μου έταξες?
Να νιώσω ξανά ασφαλής δίπλα σου, δίχως να φοβάμαι τις σκέψεις και σκιές που θα σε πάρουν μακριά μου ξανά κ ξανά?
Θα αντέξω να σε πιστέψω ξανά?
Θα υποστηρίξεις όλα αυτά που όταν λέει ένας άντρας τα πραγματοποιεί?
Να ξερες πόσο μου λείπεις! Πόσο!

Να είσαι καλά με τη σκέψη μου για σένα φυλαχτό.